لقد خلقنا.

قلبم بی‌رغبت‌ترین ورژن خودش رو از ابتدای خلقتش تا کنون داره تجربه میکنه. مدام پلک برهم می‌زنم تا چشم‌هام به تاریکی عادت نکنن، دو دستم با غم‌ها و اضطراب‌م بیش از خودم آشنا شدن و هربار که به شکل انگشت‌هام نگاه می‌کنم، رد سلاسل رو میتونم روشون ببینم. تا حالا از شدت گرفتن و کشیدن یک چیز، سرانگشت دست‌هاتون درد گرفته؟ دستم چنین درد محزون و غم‌ناکی داره. و خب زندگی؟ فکر کنم هنوز قشنگی‌هاشو داشته باشه. آره داره. دنیا ولی نه. هیچ‌وقت نتونسته نظرم رو به خودش جلب کنه. هیچ‌وقت. هیچ‌وقت...