آه می‌کشم، پس هستم.

گاهی سراسر وجودم، یک آه میشه. همین‌قدر سبک و رها. توی این لحظات دوست دارم نفَس باشم و کشیده بشم و توی هوا؛ دود شم و تمام. این حس رو در همه حالات تجربه کردم. همین نفس بودن، آه بودن و شوق به رها شدن. شاید فکر کنید فقط آدم‌های غمگین آه می‌کشن، این اشتباهه.  مگه تا حالا دیدید فقط آدم‌های خوش‌حال نفس بکشن؟ قطعا نه. نفس کشیدن عمل طبیعی و غیرارادی هر انسانیه. بگذریم نمی‌خوام از وجه افتراق و وجه تشابه آه و نفس بگم. حرفم اینه که آه روحم رو آزاد میکنه، رها می‌شم و این خیلی دل‌خواهه. من عاشق رهایی‌ام، عاشق پرواز، عاشق خروج، عاشق عروج. این تجربه به ساده‌ترین شکل ممکن با اسم اعظم خدا برای من اتفاق میفته. پس در هر حالتی، در شادی، در امیدواری، در استیصال ... من آه می‌کشم، اوج می‌گیرم، زنده می‌شم.