کد نهایی انسان بودن.

دوست دارم تسلی‌بخش باشم. برای خودم، برای هرآنکسی که دوستش دارم و دوستم دارد. برای بنده‌های خدا. بنظرم تسلی‌بخشی صفت جامعی‌ست؛ برتر از آگاه بودن و دل‌آرام بودن و مؤمن بودن. کد نهایی انسان بودن است انگار. حالا چه کسی میتواند ادعا کند تسلی‌بخش است؟ هیچ‌کس به جز آنکه در دستان گرمش معجزه‌ای نهفته است. تسلا دادن، از کسی برمی‌آید که خود معدن رحمت و نور باشد مرهم‌دار زخم‌های تسکین‌نیافته. صفت خداست و انسان کامل و آنکس که رنگی از حقیقت دارد. کاش تسلی‌بخش بودم، منظورم این است که کاش آرامش و اطمینان در دلم موج میزد و آشوب نبودم و قابلیت اعطای آرامش و امید و یقین را به دیگران را داشتم؛ یعنی که کاش مؤمن بودم.

گاهی گمان می‌کنم محبت مرهم است، فقط گاهی.