هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه؟

سندرم عجیبی در جهان هست هست و آن خواستنِ چیزهایى است که نداریم! خواستن کسانی‌ست که از دست داده‌ایم. خواستنِ آرزوهای محال است. خواستن دست‌‌هایی‌ست که یک آسمان‌ میانشان فاصله‌ست. خواستن نفس‌های بهاری محبوبِ دور از وطن است و این چرخه‌ی خواستن هیچگاه پایان نمی‌یابد. چون ما همیشه خیلی چیزها را نداریم و نمی‌دانیم خیلی چیز‌ها را داریم. پس گمان می‌کنیم میان ما و آرزوها فاصله‌‌های بسیاری‌ست. حال‌ آنکه بسیاری از داشته‌های امروز و اکنون ما؛ همان آرزوهای دیروز‌اند. کاش مسیحا دمی از ما می‌پرسید: «أینَ یَغُرُّکُم سَراب الآمالِ؟»